لنزهای های داخل چشمی تک کانونی

بطور معمول بجای لنز طبیعی چشم که بهنگام عمل آب مروارید از چشم خارج می شود، لنز های داخل چشمی تک کانونی کار گذاشته می شود که فرد فقط دید دور خوبی دارد و برای مطالعه  نیاز به عینک دارد .

تا همین اواخر، در چشم هر کسی که تحت عمل جراحی آب مروارید قرار گرفته، یک لنز داخل چشمی تک کانونی کار گذاشته شده است. این نوع لنز اولین نوع لنزهای تولید شده برای جراحی آب مروارید بود و از آن به عنوان گزینه “استاندارد” یاد می شود.
یک لنز تک کانونی سنتی یک لنز عالی است و دید بسیار خوبی را در یک فاصله خاص (نزدیک ، میان برد / کامپیوتر یا فاصله دور ) به شما می دهد. اما  به عنوان یک لنز تک فوکوس، یک لنز تک کانونی نمی تواند دید واضحی را در تمام فواصل ایجاد کند. بنابراین برای برخی کارها در فواصل مشخص هنوز به عینک نیاز خواهید داشت.
اکثر افرادی که لنز تک کانونی را انتخاب می کنند دید واضح از راه دور را انتخاب می کنند و برای دید نزدیک از عینک مطالعه استفاده می کنند. کسانی که دید نزدیک برایشان مهم تر است، ممکن است به جای استفاده از عینک نزدیک، قدرت لنز را طوری انتخاب کنند که موقع مطالعه عیک نزنند و برای دید دور از عینک استفاده کنند. همچنین می توان یک لنز طراحی شده برای فاصله میان برد و عینک اصلاحی را برای دید از دور و نزدیک انتخاب کرد.

اگر شما لنزهای استاندارد چشمی استاندارد را انتخاب کنید:

از پوشیدن عینک یا لنز تماسی در بیشتر فواصل دور نباشید
آستیگماتیسم نداشته باشید یا مایلید با استفاده از لنزهای اصلاحی یا انجام جراحی های اضافی مانند لیزیک یا برش های شل کننده اندام ، آستیگماتیسم خود را برطرف کنید.
با سازگاری با تغییر و یادگیری مهارت های جدید راحت نیستند.
آرزو کنید که از افزایش احتمال احتمالی برخی از علائم دید در شب جلوگیری کنید

اگر ترجیح می دهید تا آنجا که ممکن است وابستگی خود را به عینک کاهش دهید ، ممکن است بخواهید در مورد فناوری های برتر لنز مانند لنزهای چند کانونی اطلاعاتی کسب کنید.

اگر با تغییر راحتتر سازگار شوید ، ممکن است لنزهای سازگار یا مونو ویژن را نیز در نظر بگیرید.در مواردی که بیمار بخواهد می توان به عنوان یکی از روش های درمان پیرچشمی، قدرت این لنزهای داخل چشمی را طوری انتخاب کرد که بینایی یک چشم برای دیدن اشیاء نزدیک و مطالعه و چشم دیگر برای دیدن فاصله دور مثل تماشای تلویزیون و رانندگی تننظیم شود. این روش را منوویژن یا “تک دید” می نامیم. اگر قرار است پزشک هر دو چشم بیمار را مورد عمل قرار دهد ممکن است در مورد امکان انجام منوویژن نیز با وی صحبت کنید . این روش شامل قرار لنز در یک چشم بمنظور اصلاح دید نزدیک و قرار دادن لنز دیگری در چشم مقابل برای اصلاح دید دور است .

اغلب بیماران به چنین شرایطی بخوبی عادت میکنند ولی در بعضی موارد ممکن است بیمار از هر دو دید دور ونزدیک شکایت نماید . مشکل دیگر اینست که به علت نبودن دید دوچشمی طبیعی بیمار ممکن است از کاهش عمق دید شکایت کند بدین معنی که از دید دو چشمی خوبی برخوردار نباشد .

اعلب بیمارانی مناسب این روش یعنی منوویژن هستند که مدتی قبل از عمل چنین وضعیتی را با استفاده از کنتاکت لنز هایی که یک چشم را برای دور و یک چشم را برای نزدیک اصلاح میکند تجربه کرده باشند . حال اگر چنین بیماری تجربه خوبی با لنز های مزبور نداشته باشد شاید به عنوان جایگزین رسیدن به دید همزمان دید دور ونزدیک کاندید مناسبی برای لنز های چند کانونی یا لنز های تطابقی باشد.