لنزهای های داخل چشمی تک کانونی
بطور معمول بجای لنز طبیعی چشم که بهنگام عمل آب مروارید از چشم خارج می شود، لنز های داخل چشمی تک کانونی کار گذاشته می شود که فرد فقط دید دور خوبی دارد و برای مطالعه نیاز به عینک دارد .
در مواردی که بیمار بخواهد می توان به عنوان یکی از روش های درمان پیرچشمی، قدرت این لنزهای داخل چشمی را طوری انتخاب کرد که بینایی یک چشم برای دیدن اشیاء نزدیک و مطالعه و چشم دیگر برای دیدن فاصله دور مثل تماشای تلویزیون و رانندگی تننظیم شود. این روش را منوویژن یا “تک دید” می نامیم. اگر قرار است پزشک هر دو چشم بیمار را مورد عمل قرار دهد ممکن است در مورد امکان انجام منوویژن نیز با وی صحبت کنید . این روش شامل قرار لنز در یک چشم بمنظور اصلاح دید نزدیک و قرار دادن لنز دیگری در چشم مقابل برای اصلاح دید دور است .
اغلب بیماران به چنین شرایطی بخوبی عادت میکنند ولی در بعضی موارد ممکن است بیمار از هر دو دید دور ونزدیک شکایت نماید . مشکل دیگر اینست که به علت نبودن دید دوچشمی طبیعی بیمار ممکن است از کاهش عمق دید شکایت کند بدین معنی که از دید دو چشمی خوبی برخوردار نباشد .
اعلب بیمارانی مناسب این روش یعنی منوویژن هستند که مدتی قبل از عمل چنین وضعیتی را با استفاده از کنتاکت لنز هایی که یک چشم را برای دور و یک چشم را برای نزدیک اصلاح میکند تجربه کرده باشند . حال اگر چنین بیماری تجربه خوبی با لنز های مزبور نداشته باشد شاید به عنوان جایگزین رسیدن به دید همزمان دید دور ونزدیک کاندید مناسبی برای لنز های چند کانونی یا لنز های تطابقی باشد.